..
تفاوت روزها از زمین تا آسمان ست.
هم پرم .....
هم خالی...
.
از احساس .
باید فکری کنم....
برای احوالاتم.
زمان جا به جا شدن من هم فرا رسیده. باید بتونم با تغییرات جدید کنار بیام.
شروع پاییز میتونه کمی ...نه نه ...می تونه خیلی آرومم کنه.
می خواهم همه چیز را از اول شروع کنم.
می شود به عقب نگاه نکرد...
می شود رفت سر خط...
و گفت :
بسم الله.
انصراف دادم...
و این یعنی وقت رفتنم نرسیده.
خیلی چیزها داره تغییر میکنه.تصمیمم عوض شده.
ابرها چه شدند ؟
پنجره را می گشایم
به دور دست .
به تنها چیزی
که شک ندارم
همین گلدان شمعدانی کنار ایوان است .
روزهاست که مبهوت است
جغدِ پیر
روی سیم های برق .
من و گل ها
یگانه شدیم
با فاصله ی دوربین .
همیشه لحظه ی آخر خدا نزدیک تر میشه .
خوابِ ماه هم
آیا آشفته می شود
با زوزه ی کامیون ها ؟
دنبال لبخندی می گردم
که جا گذاشته ام در کودکی
در عکس ها.
خود را برای آینه
توضیح می دادم !
زبانم لال !
چشم دوختم به سقف
گربه ی پشت پنجره
نظاره می کرد خستگی هایم را .
از پنجره
مرد نابینا
آمدنِ ماه را بو می کشد .
الف....لام....میم
پایت را...
به اندازه عرض معبر دراز کن.
صدای هق هق زن
با اتاق راه نمی برد
غوغای شستن ظرف ها .
خیالم را
به اعماق کشید
سنگی که سمتِ برکه پرتاب شد.
شعله تمام شد
بازگشت پروانه
در تاریکی.
خواستم به چشمه
شک نکنم
سراب نگذاشت.
چه زود همان یک لحظه ی موعود رسید.
لحظه ای که به چشم بر هم زدنی چشم بر همه چیز بستی !